Van de week las ik een stuk over Matige Maarten. Een deel hieruit triggerde mij:
– Talentmanagement houd zich graag bezig met de parels van de organisatie, de Talenten. Vlootschouwen, programma’s, selecties, coaching, niets is te dol, want de war on talent komt eraan. Ondertussen zit Matige Maarten al jaren in dezelfde functie de boel draaiende te houden.
Maartens manager geeft hem elk jaar een voldoende beoordeling, maar praat met anderen over de performance gaps die Maarten overduidelijk heeft, en zegt af en toe: ‘Misschien moet je eens wat anders zoeken, Maarten.’ Maar Maarten zit prima. Hij heeft zekerheid en put voldoening uit de baan die hij al jaren naar eer en geweten op zijn manier doet. Hij ziet geen reden om te veranderen. Maartens manager wordt er op zijn beurt ook niet op aangesproken dat Matige Maarten nog steeds op zijn plek zit, want tja, je kan niet alles aanpakken en Maarten heeft toch wel nuttige kennis. –
Bijzonder is hierin dat wel wordt erkent dat deze zogenaamde ‘middelmatige’ werknemer wel een goede bijdrage levert, maar dat ZIJN Talenten niet worden gezien. De aandacht gaat naar de uitblinkers op specifieke punten, de parels, maar waar continue behoefte aan is, het smeermiddel tussen de radertjes, wordt voor lief genomen. Deze ‘matige’ talenten zijn misschien niet zo bijzonder, maar ze werken wel! En juist een combinatie van al die verschillende talenten, maakt dat een TEAM goed kan werken, samenwerken.
Dus Talentmanagement heeft ook de Matige Maartens nodig. Koester al je TALENTEN!